Aurelia miała za zadanie z podopiecznymi wyjść na długi spacer,i opowiedzieć im o historii kościoła.

-Co rok to samo!-prychnęła do koleżanki.-Ja ja nienawidzę tych dziewczyn.Patrz, ta nie wie,jak zapiąć płaszcz,ta się mizdrzy,a ta tłucze po plecach drugą.Diablice!

-Nie przesadzaj,ty też kiedyś taka bylaś-hahhaaa.-Koleżanka śmiała się dzwięcznie,napominając swoją grupę dzieci.

-Dobrze już dobrze.Idę,bo ta stara małpa dyrektorka mnie za chwilkę upomni.

-Stara malpa wygląda zza rogu,patrz w tamtą stronę.

-Aha,ale się dziś wystroiła,Myśli,że nie jest przez to stara?

-A niech to,rzeczywiście.Skąd ona wzięła takie falbany?I ten materiał?-Klarysa unosiła brwi i oczy w górę.

-A te kameę?Wstążka jest chyba z muślinu?

-Ale wlosy ma ufryzowane w bujne loki.Hahaahahaaa.

Aurelia zaśmiewała się z dyrektorki szkoły.

Idziemy -krzyknęła w stronę swojej grupy.

Dziewczęta wyszły grupami,ogladając się za siebie,potykając się,i przepychając,podskakując i krytykując wzorem wychowawczynii ubiór innych.

Pogoda była wyśmienita,wiatr wiał,i ,owiewał wystawiane buzie tak lekko aby tylko o sobie przypomnieć.Aurelia lubiła rozważać naukowo wszystko to,co widziała wokół siebie,ale się do tego nigdy nie przyznawala,Robila fałszywe miny i krygowala się przed swoim narzeczonym,a także przed podopiecznymi.Podeszła bliżej pod kościół, i przywitała się z ojcem Krystianem.

Ojciec zachwycony jej piekną twarzą stał wpatrzony w jej piwne duże oczy,a przy tym opowiadał dziewczętom  o swoim przybytku.Kościół św.Floriana był ozdobiony kolorami żywymi,od wstążek i kwiatów Aurelia dostała mdłości,nigdy nie lubiła przepychu i to,co ją bawiło, to asceza,prostota i jakaś pustka.

Chociaż zwracała uwagę na piękno zewnętrzne,jednak jej dusza domagała się czegoś innego.Spoglądała na figurę świętego  z białego marmuru i mało co nie zazdroscila kamieniom,i ojcu Krystianowi,że tak się odizolował od hałasów,od problemów zwyczajnego życia i od doczesności.Lubiła spokój,na który ona nie mogła sobie pozwolić.Spojrzała w mu oczy  i przytaknęła,przy czym upomniała jedną z dziewcząt.

Ojciec Krystian  kończył opowieść,i Aurelia pożegnała się z nim,obchodząc kościół wokół.

Mury były grube,figury czterech świętych stanowiły jakby filar,y a całość wydała się Aurelii wyniosła,i nie do pokonania.Podziwiała monumentalność dzieła mistrzowskiego wykonania i projektu.toteż opowiadała historię kościoła dziewczętom ,nie zapominając o szczegółach.Święci jakby patrzyli na nią z samej góry.