Wiersz - jak bodaj wszystkie inne tego Autora - nie do odróżnienia od pozostałych. Ten sam zestaw lirycznych środków wyrazu:

- kapliczki, krzyże;
- chorągiew i pątnicy;
- różaniec iskrzy się pośród flagi polskiej;
- w dłoni kwiaty dla Matki Boskiej, rozumianej jako gliniana figura;
- wota, łąki, pola, lasy, gwiazdy itp., itp.

Autor zamiast iść DO PRZODU - w tym etosie pielgrzyma (patrz tytuł cyklu) - literalnie stoi w miejscu i już zastygł na amen.

Stylistyka archaiczna, oderwana od dzisiejszości i realu XXI stulecia, wręcz wykopaliskowa, bo takie teksty pisano już całe wieki temu

Jedynym ocaleniem dla tej ścieżki twórczej jest - jak się zdaje - powrót do prawdy naszego czasu oraz TU i TERAZ.

Pątnikujemy DZISIAJ z garbem dzisiejszości