W krzyżu zakwitły osteofity,

lata przygięły ku ziemi kark,

oczy swym blaskiem

dawno nie gerzeszą

i nie z rozoszy ciało wciąż drży.

Skóra się marszczy,

szeptu nie słychać,

suknia wyblakła,

skrzypi podłoga,

na brodzie sterczy siwy włos.

A ciągle głodna życia dusza,

do spółki z diabłem w piecu pali,

mając nadzieję na mały grzech.