Sieczka z grubsza cięta dętych rzeczowników

od historii i pomyślności /niezdefiniowanego brata, gdyż brat bratu nierówny/,

przez orbitę, cud świata, padół ziemski, ścieżkę dekalogu,

po wdzięczność, aureolę i cały ten pozostały kram z dewocjonaliami.

Żywego Boga tu nie znajdziesz, choćbyś pękł.


Gadka nieskończona
Słoma-siano siano-słoma
Słucha tego tylko ziomal

Ile szkody - tutaj w świecie liryki religijnej - czyni codzienna kompulsja źle użytego słowa

??

Te ojczyste kwiatki:
Maki, bez, bławatki -
Istny cud dla świata -
Dary ziemi - Matki.

Cud dla świata aureolę tłoczy, czy masz, chłopie, zdrowe oczy, czy też het! w manowce zboczysz... cud dla świata ten uroczy.

Natchniony bełkot zabija w tej taśmowej produkcji wszelką autorefleksję.

Zapatrzony w ziemię nie odkryje, czym żyje ludzkie plemię.

Zapatrzony w ziemię jest nie orłem, nie sokołem czy innym herosem a tylko schorowanym, pełnym wad wrodzonych synem swego ojca. Nie wymagaj, Chłopie, od śmiertelników, żeby byli nieśmiertelni!