Kobieto! Pyłku kwiecia przedwcześnie zwiędłego,

Nie zazdroszczę Tobie i talii po dzieciach!

Nie, Dalibóg taką prawdę głoszą w świecie

O Tobie - Pani! Pramatko grzechu!

Gdzie się nie ruszę, tam widok Grażyny

Obłędną oszałamia pozą i umieram po wielekroć z jej winy!

I nigdy, Przebóg, nigdy nie zaznam już spokoju!

Gdzie się nie zwrócisz, w którą stronę okiem rzucisz

Tam zawsze serce sterane, niejednego zbałamucisz!

O niewierna,  zdradziecka w Tobie iskierka!

I żaden mąż nie rozpozna w tych gierkach

Zamysłu, boć nie ma takiego, ot, co!

I choć się nigdy zrozumieć nie mamy,

Ty z Wenus, ja z Marsa posłany

Świętujmy dziś razem! Ooo, Grażyno!

08.03.2018, Erato

P.S Odnajdując w monologu Gustawa uniwersalne prawdy, dość bolesne dla obojga płci, pozwoliłam sobie na parafrazę fragmentu.