XXI

Najpierw wzrok jej poszybował

Błękitami niebios jasnych

Z różem piór znad rzeki chmur.

Gdy ujrzała z brzózek żywy wał,

Raptem... Jaki wstyd i obciach!

Vis-a-vis u karczmy okna

Siedzi bez surdutu męska postać!

Szybko, Garin! Mundur twój! I w dach*)!

No, i masz za swoje... Okno trach!

Już mignęło jak ten cudny zwid widzenie.

Wszystkim przykre zgrzyty w scenie

Przysporzyłyby rumieniec;

Trzeba oddać jednak ułanowi cześć,

Że się ino w głos roześmiał: *Już znajomość jest.*

----------------------------

*) w żołnierskiej gwarze *dawać w dach* - to salutować