`(...) i dno wtuli nas w siebie jak w kwitnący żagiel bzów`  

Jerzy Kamil Weintraub ,,Żonie`  

maleńki krzyk, prawie nie powodowany bólem  

(po co wierzyć w nadumieralność  

na tę chorobę? gazety od zeszłego tygodnia  

nie napisały słowa prawdy  

telewizja skończyła z wiarygodnością  

dwa ustroje wstecz  

owszem, ktoś tam może i cierpi  

ale z uśmiechem na ustach)  

rozchodzi się po wsi  

poznajemy po głosie - uzdrowiciel.  

jeszcze niedawno pysznił się, przechwalał  

że jako jedyny jest odporny  

wzięło go zaraz po południu  

uśmiechasz się, bo nie ma już nadziei  

zaraz zjawią się ludzie z chustami  

świeca zapłonie w ramie  

twarzyczka wyrwana z obrazu  

zamknie oczy, jakby z rezygnacją  

słońce zsuwa się z nieba, wnika w skiby  

chleb zaczął smakować ziemią i gliną  

dobrze, tak powinno być  

dzieci czekają na panią  

niechby przyszła poudawać śmierć  

albo zbawczynię  

wydała rozkazy. nienegocjowalne. spełniłyby  

bez ociągania się  

nikt taki nie nadchodzi. z nieba patrzy  

przedwcześnie postarzała kobieta