Ewa chodzi po pustym pokoju, 

pomimo tego potyka się o meble. 

otwiera i zamyka drzwi 

wpuszcza świeżostęchłe powietrze 

– przesiewa niczym żyto. śpiewa i płacze  

zdejmując białe rękawiczki,  

pochłania wzrokiem księżyc 

nie pachnie kwiatami; więc po coś głupia 

schodziła na dno piekła,  

przywoływała swojego pisarczyka 

opisuje wiatr - nie  

sposób zamknąć go w dłoniach