Dzięks, Trotsigo :)

W historii zapisał się jeden Mszczuj (Mściwój), ten ze Skrzynna. Ciekawa rodzinka, która wsławiła się napadaniem na każdego, kogo przyniosło w ich okolice. Zamek stał blisko węgierskiego traktu, który zapewniał świeże dostawy kupców. Porządek zrobił Jagiellończyk, rodowe gniazdo spalił i zrównał z ziemią. Rzeczony Mszczuj, ten spod Grunwaldu, musiał być niepoślednim zabijaką. Wiele wskazuje na to, że usiekł Wielkiego Mistrza na osobiste polecenie Jagiełły i na dowód dostarczył szkaplerz.

Dzięki, Leo :)

Ale Mszczuj i MściwUj (lub MściwOj) to dwa różne imiona. Jednak w pewnym sensie wpisują się w kontekst ;-)

Mógłby być jeszcze Miłodziad (imieniny 1 września) :D, po dobrej zmianie też adekwatnie ;-)

Nie jestem przekonany, ale też nie będę się upierał. "Rycerstwo polskie w średnich wiekach" Franciszek Piekosiński: "Na synodzie borzykowskim z roku 1210 spotykamy między innymi dalszych dostojników małopolskich. Mszczuj albo Mściwój II.
(...)Jest on powołany w dokumencie(..) Tylko imię jego znaczące tyle co Mściw albo Mściwój, używane przede wszystkim przez małopolskie rody(...)
Staropolskie imiona są piękne i dają pole dla literówek. Wzwodzisław, Dobrochuj, Stoiwgniew i tak dalej. Do tej pory się nudzę, tak mi zostało ze szkoły. Pozdrawiam,

Puszczyk by wiedział

Hahahahahaha, fajne :)

Cóż napisać tu na Mszczuja?
Łobuz "kęs mi życia ujadł" :)

Może to być nawet Mszczuj,
byle nie był zwykły gnój.

Leo, nie tylko Puszczyk jest na P. historykiem, choć w tej sprawie właściwym byłby filolog jęz. polskiego :)

Ale jeśli się nie mylę to znaki diakrytyczne (w tym ó) weszły do polskiej ortografii dopiero w XVI wieku.

Janko, Yakamoz, dziękuję :)

Trotsigo,

Imię nie czyni nikogo mocarzem,
mój podmiot liryczny najlepszym przykładem :D

uśmiałam się

Dziękuję, Lilly :)

PS szerszy kontekst jest na moim... wiesz gdzie ;-)