Chory, znów zdrów

Dorósł, nim dojrzał.

Zdrowy jak tur,

walił głową w mur.

Lekkomyślny i kapryśny.

Łata brat, obieżyświat.

Żył do dechy.

Nieobce mu były uciechy.

Po czterdziestce,

choroby zaczęły się

z nim bratać.

I powoli, swoimi mackami, oplatać.

Złe krążenie, nadciśnienie,

bóle głowy, dna moczanowa,

nerwice, wrzody na dwunastnicy,

kołatanie serca, niewydolność nerki...

Tak przez ćwierć wieku,

męczyłeś się człowieku...

Z tonę prochów leków, zużyłeś.

No i kilogramów nieco, straciłeś.

I oto zbliża się ósmy krzyżyk...

To nie żarty, on czuje się ciekawiej.

Grzech powiedzieć, jak nowy, prawie...

Nie zdarty. Gdzieś podziały się tamte boleści...

Jakby rozpłynęły bez wieści, w falach Bałtyku.

Z którym on przez ostatnie lata się bratał.

A było ich bez liku.

Morze, stało się jego drugim domem,

od wiosny, do jesieni.

Nie dość, że było mu nad morzem miło,

W falach pląsać, po lesie wędrować,

codziennie,

Z księżycem rozmawiać wieczorami,

wiszącym w przestworzach,

to jeszcze nie wiadomo skąd,

nie wiadomo jak, kto to powie?

Jeszcze, nie wiadomo skąd?

Zdrowie...