* Strych *

Po schodach skrzypiących tęsknotą,

w półmroku pamięci ospały,

podchodzę pod górę z ochotą,

gdzie strych tajemnicą owiany.

Uchylam sęk skrzydeł spękanych,

tam szafa i krzesło z baroku,

sznur zwisa z bal pętlą pijanych,

dodając mrocznego uroku.

Wszem ściany z pajęczyn utkane,

gdzieniegdzie garść rankor i pychy,

po trochu ze sobą splątane

w pojemnik podstępny i lichy.

Pokładem kurz zasiał srebrzysty,

mieniący się blaskiem lustrzanym,

wzburzony przez stęp mój ciernisty

lśni piecem słonecznym ogrzany.

Przysiadłem w młodzieńczej poświacie,

gdzie ciepłym strumieniem blask bije

i dumam samotny w szczyt chacie,

co młodość ma w głowie, wciąż żyje.