`Воробьиная 

кромешная 

пронзительная 

хищная 

отчаянная стая голосит во мне` 

Егор Летов `Вечная весна` 

ze zdwojoną siłą: krzyczę i próbuję słuchać 

im więcej głosu, tym jest mniej wyraźny 

narasta, próbuje się owinąć 

dokoła uszu, przekłuć głowę, niczym szpilka 

balon napełniony helem 

wyhodowałem sobie obsesję: odtwarzanie w pętli 

(bez jakichś suicydialnych skojarzeń, chyba  

wyrastam z samobójstwa 

przechodzę to, jak ospę) 

filmików, na których mówisz, uśmiechnięta 

że miłość. słowa z najczystszej lawy 

ledwie kończę oglądać - w środku - wrzask, że  

kategorycznie domagam się powrotu 

tamtych chwil 

zoetrop ma wirować 

my w nim, statyczni, biegnący w nieznane 

para bohaterów która nie wie 

że bajka skończy się odcięciem prądu