Gdzie zgiełk umiera, milkną dźwięki,

czerń bezszelestnie się zakrada.

Wśród gwiazd bezustych - niemy księżyc

i niezmierzonej ciszy fala.

Na drżących wargach kładzie palec,

splątuje myśli, straszy słowa.

Zabiera spokój - siejąc zamęt.

Przed łzami nawet się nie cofa.

Bo kiedy milczę - ona krzyczy.

Nie daje szansy na obronę.

Z każdą minutą bardziej niszczy.

Odbiera ciepło, karmi chłodem.

Sprzedana ciszy nie próbuję,

rozmawiać z Tobą choćby szeptem.

Ze szklanej kuli wyjść nie umiem.

Przywyknę kiedyś, że tu jestem.