za horyzontem ludzkich spojrzeń znikasz

mamiony wiecznością

po dywanie utkanym z ziemskich wspomnień

idąc

znaczysz ślady dla kolejnych

co szczęścia bezmiaru upatrują wyżej

twoja dusza w podnieceniu czeka kresu podróży

stopy pędzą wiatrem poganiane

oczy rozmarzone szukają znajomego blasku

a gdy już

nieograniczonym pięknem nasycony

usiądziesz długą podróżą strudzony

zatęsknisz za tym

dla kogo ślady swe znaczyłeś ziemskie

niech smuga troski zniknie z twego czoła

niech cieszy cię życie wśród radosnych aniołów

on po śladach twych przejdzie łapczywie

biorąc życie garściami

chłonąc każdy dzień mu dany

z marzeniem

że gdzieś u kresu swej ziemskiej podróży

po śladach twych dotrze jak najwyżej