Coraz  więcej szacunku nabieram do życia,

więcej mogę stracić, mniej mam do zdobycia.

Pewnie stracę zęby i wzroku połowę,

i włosy mi wyjdą, mogę stracić  głowę.

Fiknąć  jeszcze mogę, ale nie koziołka.

Nie trzeba mnie zrzucać, sam spadnę ze stołka.

Palę tylko w piecu, piję tylko zioła,

o reszcie nie wspomnę, bo  nikt już nie woła.

I chociaż skleroza pewnie będzie ze mną,

moja  jesień życia i tak jest przyjemną.

I bez  zawahania powiem –kocham życie,

i za to kochanie kiedyś oddam życie.