Korzenie życia

Rdzenne społeczeństwo  Ojczyzny

W źródle rodowego drzewa

Spożywa nektar genetyczny

Jestestwo wiarą odziewa

Wiedzą jak żywi światło czyste

Człowieka kraj i świat cały

Dźwigając czyny osobiste

Opuszczając padół ziemski

Odchodzą w świtanie  wieczyste

Nie rdzenni mieszkańcy Ojczyzny

Korzeniami oddzieleni

Przelotni samotni bez ziemi

Usychają zagubieni

Nie wiedzą skąd i dokąd śpieszą

W garści czas jak ogień pali

Uparcie biegną w niedorzeczność

Nie węsząc wyjścia z batalii

Dryfują na nicości fali