dedykowane: śp. mojej Babci Karolinie Hrehorowiczowej 

Migreny łapa szponiasta 

oskalpowała. Przepikowała 

cebulki włosów. Głowę koroną 

ściskając żelazną - 

Żar skwierczącego ciała 

od wewnątrz zasnuł 

dym gryzący aż dymniki 

trzasnęły powiek... 

Wtedy Ona spłynęła frunąc 

Dobroci wielkiej Anioł 

i położyła kompresy złote - 

swe dłonie leciutkie i chłodne 

na roztrzaskaną katuszą aurę 

* 

Pachnie Jej suknią - kamieniem 

rozgrzanym. Lawendą. Rędziną. 

Rzeką i miętą. Także lekarskim kozłkiem - 

a choć podziobie cierpienia włókienko 

noc zaraz przytuli do maku piersi czerwonej 

i sen kojący pośle