Wciąż mnie zadziwiasz Gruszko :) Bardzo lubię Ciebie czytać. Żonglujesz słowem z taką precyzją, że obrazy same się niemal malują, mimo zawoalowania. Pozdrawiam z wielkim podobaniem :)

Atram, bardzo Ci dziękuję. I serdecznie pozdrawiam. :)

Zaświeć /Poeto/ wiersz, proszę.
Zanim wyjdę, zgaszę.

(patrz pierwsze frazy)

To rzecz o odbiorze czytelniczym - prawdziwa perła pereł. Liryka autotematyczna to w literaturze spora rzadkość, gdyż

/nie posiadając wewnętrznego lustra/

wolimy opisywać świat zewnętrzny niż siebie samych

/a tym bardziej recenzować coś, co własnym piórem tworzymy/

To, co tutaj zastanawia - to "gaszenie"

/przez Poetę "zaświeconego"/

wiersza.

Wyobraźmy sobie to: wchodzisz w jakąś niewyjaśnioną przestrzeń, raptem pstryk! i pojawia się przed tobą olśniewający wiersz o miłości (patrz końcowe wersy).

Rozkoszujesz się nim, celebrujesz świętość tej chwili... a potem, nim odejdziesz, wszystko to gasisz??

Gaszenie czegoś - to w finale tego czegoś spopielanie

Jako Odbiorcy - i zarazem Komentujący /gdyż żyjemy w systemie demokracji i mamy prawo do publicznego wyrażania własnych opinii/ - "zaświecone" dzieła sztuki niejednokrotnie jak nie wynosimy pod niebiosa, to przynajmniej mijamy obojętnie, a czasami nawet je - o zgrozo! - opluwamy, olewamy własnym moczem, a nawet palimy na stosach (patrz tak niedawne przecież hitlerowskie publiczne palenie zakazanych książek czy wyrzucanie z galerii sztuki zakazanych obrazów i rzeźb)

Artysta nie może oczekiwać tylko i wyłącznie owacji. Musi z pokorą przyjmować każdy rodzaj komentarza właśnie dlatego, że sam również komentuje - i nie zawsze są to laurki

Nie zadepczę kontekstu, ni tego co wokół,
co utkwiło ze światła tylko w twoim oku.

(końcówka)

Ja nie zadepczę, bo to nie moje maniery, ale na pewno znajdzie się jakiś ktoś, kto to na bank zrobi!

Ja jedynie "zgaszę". Zgasić to, co pięknie świeciło, to to samo co... zabić??