jesień zaledwie jest wspomnieniem 

szadź na gałęziach błyszczy grudniem 

niepokój serca dziwne drżenie 

kochać mi ciebie coraz trudniej 

śnieg przysypuje znane drogi 

i chłodną bielą krew spowalnia 

zmrożonym kwiatem szyby zdobi 

mróz gdy wykrada ciepła nadmiar 

świat rozmazany w zaspach tonie 

kiedyś się niebo udobrucha 

podaruj spokój sobą ogrzej 

kiedy dokoła zawierucha 

kryształki uczuć trzymam w dłoniach 

zbyt zimnych aby stopnieć chciały 

pozwolić aby wiatr je porwał 

zakończyć wszystko między nami 

potem obrazić się na styczeń 

bo marznę bardziej niż powinnam 

w lutym słów kilka mi napiszesz 

zima niczemu nie jest winna 

może to miłość jest w rozterce 

wiosna da pewność i nadzieję 

krew zacznie krążyć coraz prędzej 

i rzeką uczuć się rozleje