w łazience — mucha wyje na lepie. co za wrzask,

bzykowyt. ratunku, odklejać mnie! — macha

odnóżkami, wyciąga te swoje rączynki, próbuje

schwycić się parnego powietrza. wszystko, co widzi

jest za daleko.

uśmiecham się. a we mnie ciągle trwa odspajanie.

wolność — to przecież imago

ostateczne stadium, do którego, jak się wydaje,

każdy powinien przynajmniej próbować dążyć, zmierzać

(to nic, że finalnie leży się w ziemi i każdego dnia

coraz bardziej udaje błoto).

mam zabawne skojarzenie: proboszcz, który kłamał mi

w żywe oczy, by uniemożliwić apostazję

jest jak ta tutaj; pozostaje przyklajstrowany

do (niewidzialnego!) wabika,

to człowiek, który (dobrowolnie!) dał się złapać,

wsiąkł w lep, w dodatku — dobrze mu z tym,

raz do roku chodzi po domach i rozpluwa klej.

najchętniej śpiewałbym w prajęzyku ludzkości

mały hymn o ucieczce. zbawiennej.

tańczyłyby, niewidoczne nawet pod najczulszymi

z mikroskopów

aktywnożyty, pasożyty, wreszcie: bezżyty.

całe dzieło stworzenia poderwałoby się z posad

poszło w tany

...ale zapomniałem melodii.