wyjdę z domu boso 

nie odwrócę wzroku 

by rozstać się z historią 

pogrzebię dawne ja 

spalcie ciuchy 

okrywa ciało stary łach 

wolny od spraw 

będę głosił światu 

będę napominał ludzi 

bliski czas ułamek miejsca 

na tarczy prawie brak 

idę z uśmiechem nie szukam Boga 

idzie ze mną podnosi gdy upadam 

rozmawiamy jak ojciec z dzieckiem 

śmieję się z tych co majątki w dłoni 

w nienawiści do ludzi nieufność w oku 

nie tak dawno gnałem 

z wiatrem chmury

asfalt zwinięty pod kołami 

idę boso jak Wojtek z Arizony 

idę dumnie idę tam gdzie umrę 

kości pochowajcie w ziemi 

wracają do matki 

oddech idzie do Boga