świat zasnuty mgłą i chociaż jest w miarę przejrzyście

to tylko jeśli się prawie w całości wychylisz przez okno

a mam przecież mówiła, żeby tego nie robić

świat schowany za purpurową kurtyną przedświtu

tonący w posoce ciemnej nocy

albo mały, strasznie mały, zmniejszający się

z sekundy na sekundę coraz bardziej

świat wołający o pomoc jak zarzynane zwierzę

z którym każdy wie co się dzieje i nikt go nie rozumie

świat straconych nadziei, niedokończonych rozmów, dłużących się dni

patrzę na usychający świat z Chesterfieldem w wykończonej przez zimno i popękanej dłoni

świat, przez chwilę cholernie chłodny, patrzy na mnie jak zahipnotyzowany

pada na moją twarz niczym smużka wpuszczonego przez szparę do pokoju światła

świat mnie oślepia, ale patrzę dalej, trując się dymem z papierosa

trzymam świat w ręku

i śmieję mu się w twarz

w dziwnie długi, potraktowany jasnym filtrem wieczór

i taki wieczór mi się właśnie nie podoba