babcia wytrwale ciasto ugniata

dzieciaki patrzą z kąta gdzieś w tyle

formuje śpiewnie zarysy chleba

w gorącą paszczę włoży za chwilę

w ciepłym już świecie rumiana skórka

ciasto raduje się swym wzrastaniem

kromki chrupiące wciąż połączone

w kształty bochenka jeszcze schowane

między szparami zapach wypłoszył

odwiedzi wszelkie nosy stęsknione

mleko leniwie kapie w kubeczek

jak białej rosy krople łąkowe

śmietana tańczy na wszystkie strony

rodzi się masło pachnące gładkie

na ciepłej skibce rozmazywane

za srebrnym nożem wędruje zgrabnie

piec tak spocony jak dziadek stary

co mu włożono coś do ogrzania

za chwilę babcia z niego wyciągnie

famuła przyjdzie zgłodniała zaraz

kochana wnuczka pajdę już wcina

buzie ozdabia pysznym masełkiem

popija mleczkiem siorbie uroczo

zajada smacznie a nawet chętnie

słychać chrupanie oraz mlaskanie

biesiada w pełni jest rozpoczęta

tylko wujkowi co był zachłanny

z chęci na kromkę wypadła szczęka