nutka za nutką

skradła promyki

jak uśmiech losu

co ciężko dosięgnąć

roztapia po cząstce

zwątpienie i smutek

zamknięte w sobie

po obydwu stronach

dźwiękiem dociera

w marzeń głębinę

gdzie pod skórą skryte

te same myśli

czasem wzlotem

traci poczucie

czasem upadkiem

w dłoniach zamkniętym

i mimo to wytrwale

chwyta poranek

przeganiając pochmurność

zawsze gdy potrzeba

ociepla senne miraże

i gna do przodu

byleby razem

w świetle słońca

w duecie z muzyką