Wtedy znów zbierzemy się. Tam. Nad jego grobem.

Więc nie płacz już dziecino. Zostaw łez połowę

na ten dzień.

Patrz matka stoi samotna. Zaparta w milczeniu.

Choć wokół tylu ludzi, jakby w zapomnieniu.

Myśli o tym dniu.

Wrzuć lichą grudkę podmoskiewskiej ziemi

w czeluść grobu. Niech utknie w gardle tych, co niemi,

głusi oglądają się

wciąż za siebie. I żyją blichtrem. Władzy snem.

Mocarni przelęknieni. Jadowitym tchem

zatruwają naród.

Pożegnaj przyjaciela. Lecz pamiętaj zemści

na nich się los lub lud. Niech mają w pamięci,

że nadejdzie dla nich święty dzień czterdziesty.

Dla jednych szafot.

Dla innych mroźny step bezkresny.

Aleksiejowi Nawalnemu