Słowo rozdaje miłość

Słowo rozdaje miłość promienną w pieśni dzwonu

W duszy maluje obrazy życiem tchnące

Drzewo Kościoła, ludzkości i mojej rodziny

Ręką ojcowską objęte każde kłącze

Pośród gałęzi z ran krzyża wyrywa się słońce

W kiściach  liści w symbiozie wznieca pieśń życia

Kwiat nasycony posoką,  stanie się owocem

Wskaże dal wieczności - w świt nowego bycia

A jakże, z tego padołu odejście jest pewne

Otulone miłością wiernego rodu

Odsłania pierś ku doskonałej chwały i wieńca

Pan niebios włącza do anielskiego kodu