mijają lata zaprzeszłych dni

wracam do stron gdzie dom

w rodzinnym ogrodzie

samotnych stronach

porośnięty zewsząd dookoła

życie pokona człowieka

popłynie dalej rzeka

po nas tylko pył i proch

zasypiam nie ma ciebie

w moich ramionach

tęsknię konam szlocham

czekolada nie pomaga

wiatr stuka po okiennicach

zimno w czterech ścianach

jakby czegoś ciągle było mało

dawniej głośno się śmiało

przy dobrej pogodzie

przy rozmowie bratnich dusz

wołam nikt nie wysłucha

echo odpowiada głucho

niech trwa sen

noc nie przeminie

za horyzontem niebo

wesołe miasteczko

w którym tonie

cały mały świat

nie odkopiesz emocj

i nie zatrzymasz chwili