Zapomnienie wędrowca

(Góra Rzepióra*)

Wakacje dobiegają końca, pozostają jednak wrażenia i chociaż z czasem te szarzeją, to rozbudzone przez nie impulsy otwierają w przyszłości nowe przestrzenie…

Zamiast zielonego

Żółty – już wyblakły

Promieniami w farbie

Żywica nie miała

Nic przeciw

Miało być

Szybciej i bliżej

Lecz – jak to bywa

Było ciekawiej

I ciszej – o dziwo

Pod strzechą Akademików

Z dawnych lat

Mały mezalians

Kolorów i sił

Znak nie znak

W dole nad błękitem

I jego tonią

W samotni wśród plecaków

Spełnione szczęście

Jak iskra

I z powrotem

Powiewem pierwszej

Szarości nieba

Rzut na akademickie

Goniąc czas

Orczyku, czyniący

Honory turkusom

Kosodrzewiny dzielnej

I szczytom dumy czyniący

Pąsy

Ach, w końcu

Wyrównany świat…

I granit z betonem

Niczym nieba z ziemią

Przeniknięcie

Prawem historii

Nie zatarty

Jak zatoka spokoju

Dom śląski tętniąco

Otwarty

Można myśleć

Że skała to nicość

Pozbawiona twarzy

I sensu

W dotyku

Lecz ona jest

Czuła, gdy spoglądasz

U jej stóp

Śnieżka z nieba, a właściwie

Celebrytka

Jakby gwiezdny spodek

W trzecim wymiarze

W zamkniętej formie

Z wewnątrz wabi

Pocałunkiem  dziejów

Za oknami

Mleczne drogi

Pełne marzeń

U św. Wawrzyńca

Promień w gomółce

Refleksja

Bywa przekleństwem

Kiedy czujesz

Że następny krok

Burzy cud

W prawo

I w prawo

W dół

I w dół

Ku rutynie

Skalny pomnik

Przewodników

I ich przewodnika

Wciąż

Pod Krzyżem

Na polanie

Przy rozstaju

Twarze ostatnich

Drogowskazów

„Nad łomniczką”

Szmaragd nieba

Panujący

Leśnym jantarom

Kruchość kamienia

W nas

A wang skryty

Jak zwykle

Alter ego między nim

A kamieniem księcia i

Olbrzymem w rzeczce

* Użycie określenia Rzepiór w tym utworze nie należy interpretować w znaczeniu pejoratywnym,  a raczej lokować je stricte  w  kontekście lirycznym.