Jedno się nie powtórzy już w żadnej sekwencji

Jedno się nie powtórzy już w żadnej sekwencji.

Chociaż kwitły ogrody, śnieg ziemię ubierał

nie raz jeden, lecz nawet i dziesięć tysięcy.

Ileż to nocy ciało spocony sen dręczył,

a potem zmazać śmiechem chciał go dzień-generał,

Jedno się nie powtórzy już w żadnej sekwencji.

Głowa zwrócona wrogo (i nie ma rozjemcy),

zdarzenia zmienia w mity pamięć, zrzędny sknera.

Nie raz jeden, lecz może i dziesięć tysięcy.

Po rozstaniach w witaniu i szklana łza dźwięczy.

Współodczuwasz, więc razem, lecz czasem od zera.

Jedno nie powtórzy się już w żadnej sekwencji.

Skojarzenia doświadczeń więzi ślad pajęczy,

z kochania, strachów, pasji dziwny konglomerat,

nie raz jeden, i nawet nie dziesięć tysięcy.

Niepowtarzalność makro, mini już w licencji,

ale jak płatek śniegu też nie masz dublera.

Jedno się nie powtórzy już w żadnej sekwencji.

Nigdy, a nie raz jeden czy dziesięć tysięcy.