uśmiechnij się, skarbie. tak bardzo pragnę wyżąć

dla ciebie nieprzychylny real! wiesz, o podobnym

rozrachunku z przeciwnościami traktuje

jedyna znana opera Zbigniewa Religi

(której partyturę odnaleziono niedawno

w archiwum zmarłego kardiochirurga) o tytule

`Co ja chrzanię, on nie był kompozytorem

ani librecistą!`.

rozpylam ośmieszacz powietrza, Disneyland

w aerozolu – i każdy rodzaj twojego bólu

zwija się niczym jeż, połyka własne kolce

i zdycha z przebitym brzusiem.

ciągnie się baśń okołologiczna, na wierzchołki

omszałych gór, pokrytych bluszczem wieżowców

wdrapuje się kolor, wspina się zorzystość.

i nastaje zima w wersji bling bling, na siłę

robię makijaż Buce, królowa śniegu z czerwonym od

przepicia, półklaunowskim nosem, leci z sań,

zostaje sprasowana płozami. zamiast niej władcą

jest kaczor Mickey, prezydent w masce Jokera.

rozwesel się, księżniczko Harley.

w mojej terminologii ostinato oznacza wielokrotne

powtarzanie rozbudowanej struktury dotknięć,

uparte formowanie z nich cegieł, rozpięcie

świetlistych płacht ponad dachami,

krzesanie ognia, który pożera mróz.