Wiersz bardzo mi się podoba. Zazdrość jest tak stara jak świat i nie wiem, czy istnieje człowiek wolny od tego uczucia.
W wierszu odbieram ją jako ciekawe zjawisko. Potwór, który mieszka w nas w środku. Tak właśnie. A przecież nie jest miło żyć z potworem w środku. Nie zgadzam się jednakże z poglądem miłego wrzosa, że klasa Autorki tu trochę musi ucierpieć.

Wiersz nasycony emocjami. Do mnie przemawia, bo jak tu pogodzić się ze świadomością, że istnieje ta druga? Trudno się dziwić, że wyzwalają się w nas wtedy potwory. A zazdrość? Nie ma miłości bez zazdrości, śpiewała Violetta Villas.

Dziękuję:) W każdym z nas siedzi ten zielonooki potwór, tylko nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę. Wyłania się w chwili gdy najmniej się go spodziewamy... Pozdrawiam ciepło

Jako człowiek jestem istotą złożoną z wielu "postaci": córki, matki, babci, wnuczki, siostry, synowej, żony, świekry, sąsiadki, Polki, melomanki, czytelniczki, emerytki, wdowy, pływaczki, rowerzystki, pasażerki, pacjentki, klientki, rusycystki, pisarki, tłumaczki, patriotki, parafianki, wieśniaczki itp., itp.

Jaki potwór mieszka we mnie?

Pamiętliwość?

Erotyk ze zdradą - i zemstą? - w tle. Ciekawe, że kobieta oskarża tutaj wcale nie kochanka... a rywalkę.