Kucam w długiej alei,

zbierając kołacze żebracze,

odurzony wątkiem beznadziei.

Dlaczego?

Sam sobie tłumacze.

Myślami uciekam daleko,

widząc twarze ku mnie zwrócone,

jakbym płynął rwącą rzeką,

przykryty wstydem tonę.