Zasiadam przed lustro,

spoglądam, niedoszły poeta.

W swych myślach usnął,

zapadł w letarg,

bezkresnych chwil zapomnienia,

przykryty cieniem złodzieja czasu,

który odsunął na bok marzenia,

zabierając ostatni myśli zasób.

Czy warto starać się je gonić,

owładnięty zielonym kwiatem?

Czy popaść w stan agonii,

powoli żegnać się ze światem.