Błądzę moich myśli napowietrznym szlakiem,

słów stalaktyty mienią się pryzmatem.

Nie badam ich natury, nie oceniam wcale,

rozsypane sekundy szczebiocą wytrwale.

Snują się przedwieczorne korowody zdarzeń,

litanię celebrując z obumarłych marzeń.

Morfeusza kraina wzywa mnie i mami,

słów stalaktyty barwią się jej snami.