Uświadomiłam sobie przed chwilą, że nie potrafię krzyczeć w myślach. To trudne osiągnąć podniesiony głos w jednej ze zwykłych myśli. Przechadzam się w nich próbując osiągnąć to, co zamierzam, wykrzyczeć nienawiść; i nic z tego. Zamieram szepcząc, to boli nie mogąc robić w myślach tego, na co ma się ochotę. I nie pomaga nawet zamknięcie oczu. Niemoc pamiętam najdotkliwiej, to ona mnie uczy.

Patrze oczami niewidzącymi prawdy, ale tylko czasem; wszystko zależy od człowieka i jego bagażu. Czasem mamy jedną walizkę z maskami, czasem zdarza się ich więcej; małe, istotne pakunki.

Zapisując takie słowa można dostać efektu drżenia rąk, drżenia naturalnego. Tusz rozcierający niektóre słowa o naszą skórę. Niekiedy nie można go nawet zmyć.

Pomiędzy ciszą jest wiele barw, których nie dostrzegamy w tym ciągłym hałasie.

Nasz czas jest jak człowiek wędrujący przez miasto. Jest sam dla siebie, a w końcu i tak staje się całością.