Południem, lasem jasnym, gdy cień słońcu umyka, 

podążam mrokiem własnym wzdłuż cichego strumyka. 

Skwar leje się po skórze nie wiedząc dobrze o tym, 

że listków szum na górze łagodzi ciepła dotyk. 

Snuję się beznamiętnie złamany światem gorzkim. 

Strumyk omywa skrzętnie próbując zmniejszyć troski. 

Zbliża – po trawie świeżej, co zieleń napomina - 

zaraz – oczom nie wierzę – jakaś ze snów dziewczyna. 

Dumnie krok wyrównałem, smutek zdjąłem z twarzy, 

mijając dech wstrzymałem, czekam co się wydarzy. 

Za nią – tak się zdawało – leci kwiecia welonik. 

Łąką słodko pachniało, łąką – dokoła skroni. 

Wdechu omdleniu słany – śnić rozpocząłem jawie. 

Cudem woni pijany, poddałem się zabawie.