A kiedy mi odchodzić przyjdzie,

to niech odchodzę nieświadomie;

niech mimochodem zgaśnie świeczka.

Nieważne, co nastąpi po mnie.

Dzisiaj daj, Panie, wielkich ludzi -

darem refleksji, pytaniami.

Odpędź tych, co stawiają kropki

i wykrzykniki między nami.

Siłę im daj, by unieść mogli

niemoc; dar świętych wątpliwości.

Mnie pozwól odejść mimochodem

i ulżyć wysłużonym kościom.

Co po mnie o mnie - bez znaczenia.

Znaczące dzieje się wciąż dzisiaj -

intencje, słowa, czyny, gesty;

zachwyt, bo chwila… blask w źrenicach.

Kiedy więc, Panie, zamknę oczy

i wieko trzaśnie; grudka z dłoni

opadnie, dając miejsce ciszy

i odda, co należne, ziemi,

niech grudka ta rzucona będzie

przez tego, kto mi dzisiaj bliski.

Jutro, to chwiejna hipoteza.

Daj też pogodzić się z tym wszystkim,

co dzisiaj szarpie czułe struny,

zasycha w gardle, szczypie w oczy,

każe odchodzić od rozumu,

by jutro mogło mnie zaskoczyć

różowym brzaskiem,

zanim zgaśnie.