Nie tylko zaduma nad życiem skłania nas ku tej poezji. Autorka ma dar budowania muzycznej konstrukcji wiersza, który nabiera lekkości ...

Niesamowicie przemyślany wiersz. W istocie "to co zostawimy na końcu zależy od nas..."! Warto, przecież dać coś światu. Coś zostawić po sobie!I nadal żyć!
Gratuluję serdecznie!

Filozoficznie, głęboko, a jak lekko, subtelnie, z jakim wdziękiem, powiedziane. Gratuluję

Dziękuję bardzo za piękny komentarz...
Autorka

Wiersz - memento. Tytułowy akwedukt - ten od starożytności nośnik dobrego pięknego życia - wpisany jest tutaj w narrację metafory ludzkiego losu = pożytecznej (dla świata żywych i umarłych) drogi.

Po zejściu z akweduktu (tymi nogami do przodu) - warto nadal żyć (jak wszyscy ci wielcy przed nami i za nami Pitagorasi, Hipokratesi czy inni Archimedesi) we wdzięcznej ludzkiej pamięci