Strzeż się!

Twoje Idy jednodniowe

Kiedy będą nosić Cię na rękach,

budować pomniki,

stawiać Cię na najwyższym piedestale,

strzeż się

popękanej glazury fałszywych umizgów

i tępej wyniosłości nad innych.

Gdy zapachnie ostrzem

głęboko penetrującym tłusty pęcherz,

przypruszy Cię kurz pochwał, tłum fałszywych przyjaciół

czy kłamliwa farsa finezyjnych peanów.

Pamiętaj, że wszechświat nie znosi pustki,

historia próżni.

Nikt, kto już za życia nieżywy

nie pokłoni Ci się w pas,

nie oczyści złej krwi,

broczącej po precyzyjnie wyżłobionych bruzdach w sercu.

Kiedy już nikt nie będzie mógł Cię wygryźć

strzeż się!

Wahadło coraz częściej porusza się wolniej

po zbroczu,

po zbroczu dokładnie odliczającym nakłucia.

W zatrutych ranach łopocą zgrzebne przepowiednie

a głownia, zanurzona po rękojeść w pęcherzu,

odlicza rosnące dawki nienawiści.

A Tobie za tryumf, jak widzenie ślepca,

otwiera wąską furtkę wyobraźnia

i niedosieczona do końca konieczność

bycia władcą czegokolwiek,

do samego końca.

Nawet ten zapis mnie zdradza, nawet on.

I ty, głupcze, przeciwko mnie?!