w okruchach spojrzeń 

znaczenia przybierają na sile 

noc wybrzusza się w kakofonii świateł 

chcę być lepszy zniżam głos 

zaciskam krawat 

na doprasowanym podniebieniu 

przywracasz mnie losowi 

z bielą dłoni wydaję się mniejszy 

o starą jaźń zużyte zmysły 

czy mogę się pożegnać 

bezbronny jak drzewa zimą 

sięgam po świeżą gazetę 

czytam do góry nogami 

udaję 

bo przecież nie znam przyszłości