Czy więc za przepadanie
winne jest zmierzchanie? ;-)

Ps. Podobno dzisiejsza chirurgia plastyczna potrafi i to "przepadanie" naprawić :D

Dzięki, Piórko.

Medycyna robi cuda,
cnotę wrócić też się uda.

A może tak było?
Na swojego chłopca "słoneczko" wołała,
przyszedł więc po zmierzchu i cnotę oddała.

Słonko, nim się ściemniło,
ostatnim swym błyskiem
błonkę przepaliło.
Ni wybuchło, ni się spaliło,
gdyż błonkę, nie spłonkę.
Nie paliło, się nie wymydliło....
za to do kolejnych
ściemnień zachęciło ;)

No to ci dopiero, hi, hi. Ależ panienka przeżywała chwile rozkoszy, oj!. I słoneczko i... defloracja (eh, te błonki). Choć nie powiedziane wprost i fajnie jest. Podoba mi się ten wiersz, pozdrawiam. Bajka37