Ciekawy, zmuszający do refleksji i zadumy wiersz. Natomiast proponuję pomyśleć, czy w ostatniej strofie nie dałoby się jednego z zaimków wskazujących (te, tego) zastąpić jakimś synonimem.

Wiersz opublikowany w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia musi odnosić się do boga, i to nie kto inny, a tylko on jest tym, który ucieleśnia tytułowe nieme, puste echo. Kobieta całe życie - jak moja matka, jak moje ciotki, kuzynki i babki - codziennie się stara, do kościółka chodzi, na okrągło modli, dzień święty świętuje, upamiętnia, na "caritas", na tacę, na o. Rydzyka, na siostry elżbietanki, na misje w Azji, w Afryce, w Polinezji grosz swój ostatni daje... ale to za mało, żeby zasłużyć na jakąś pocieszającą odpowiedź z jego strony.