TARCIE O BETON 

Symbole ucichły w eksplozji  

much trących o beton 

wibracją lepkich odnóży. 

Jedno gówno uwiera projekcję myśli. 

Ciśnienie drwiną przenosi się 

jak zaraza na nie podane dłonie. 

Smarowane pędem gardła uwodzą 

laurkami z tanio kupionych haseł do gier. 

Spojrzenia obierają z mózgów 

wrony z obcego parku dusz, 

klasyfikując według melodii  

klucza postępu czy szpadla okopów tradycji. 

Gleba nasiąknięta strumieniami z luf 

wystawionych na promocję głośnych dział. 

Afirmacja błota rozłożona na raty, 

podpisana bez czytania warunków. 

Polaryzacja ścięgien rzuca kości na stół. 

Krupierzy szyfrują oburzeniem zysk. 

Żetony syczą w kwasie przekonań, 

swąd zakrztusza dzień w tchawicach miast. 

Beton na lewo, beton na prawo, 

pomiędzy gnije pod bliznami krew. 

Poprzez tarcie rafinuje się ropa dla cudzych maszyn, 

zostawiając łachmany w szeregu. 

Iniekcja interesów pod skórę 

przebiega po plecach zgodnie z planem, 

z igły na siano iskrami siejąc symbole. 

Znów ucichają w inflacji słów.

2016.01.31 (ndr.)