Gdyby wyrzucić kamienie, lżej byłoby wędrować, hę!

Wiersz nostalgiczny,przemijanie jest częścią pór roku i częścią człowieczeństwa,ale to,co mnie zdołowało totalnie,to wklejony obraz.

Liryka organicznie zamknięta w autystycznym "ja"; niemożność wyjścia z własnego nadmiaru niedomiaru skazuje nas na dzikie wygwizdowa naszych wiecznie w drodze przez zamarznięte morze samotni... chociaż tuż obok nas płaczą porzucone niczyje dzieci i cierpi nasz mniejszy brat - słaba kobieta.

Oto jaki jest ten nasz surreal kultowego już "mamyklimatu"