Nikłym uśmiechem

wobec życia

stwarzała świat wiary

w Boga.

Rozumiała

więcej niż mówiła.

Pamięć moja

skąpo odziana w spotkania

weszła o świcie do domu

z pod dziesiątki.

Stąpa na palcach

by nie spłoszyć

odejścia.

Zapamiętuje obraz z Biblii.

Przecież jest tam mieszkań wiele.

Łza ukołysana-cichne

w kołysce snu

jak dziecko rodzące się

do wieczności.

W krainie dusz

nie przeszkadza juz ciało.

Nie przeszkadza...

W bezdeszczowych ogrodach

spotykają sie światy.