Nie pisałem tego wcześniej, ale Befano, Twoja twórczość zalatuje mi pewną manierą. Może nie arystokratyczną, ale na pewno jakiś patrycjuszowskich środowisk. Emanuje z niej pogarda dla prostactwa, także czerpania przyjemności z płytkich rozrywek, ulegania żądzom i pokusom. Może Ty i jesteś za dobrą zmianą, ale jesteś przede wszystkim ponad nimi. Gdzieś wyżej stoisz niż cała ta dobra zmiana. Ona Ciebie jakby nie dotyczy, ale popierasz ją z tylko dla siebie wiadomych względów. Zdaje mi się, że chodzi Tobie o pewien porządek świata, na którego szczytach się plasujesz. Przecież Ty musisz widzieć tych dobrozmianowych administratorów, bo Ty dużo widzisz. Musisz choć czasami czuć absmak. Ale oficjalnie to, Ty się koncentrujesz na prostytucji, która była, jest i będzie, oraz na tym, że ktoś chlapie ozorem dla złośliwości, z cynizmu, dla pieniędzy, z głupoty, itd... I obarczasz tymi ogólnoludzkimi przywarami wyłącznie tych, którzy się nie wpisują w Twój porządek. Obyś się nie pomyliła.

"Z kogo się śmiejecie?! Śmiejcie się z siebie!" /Nikołaj Gogol/

Dopóki widownia utożsamia się ze sceną, czytelnik - ze swym bohaterem, kibice - z piłkarzami etc., etc. - I VICE VERSA - cały ten cyrk na kółkach, igrzyska, theatrum w pasiaki i grochy a także ten wszechobecny adresat-populus (patrz nagłówki) = ta ich zachwycona publiczność - wszystko trwa w idealnej równowadze i pięknej harmonii.

Źle zaczyna się dziać, kiedy nadawca chwyta za zgniłe pomidory i te jaja, by ciskać nimi w swojego własnego skonsternowanego populusa.

W każdym dziele sztuki (literackiej, cyrkowej, filmowej, sportowej itd.) wpisana jest twarz jego odbiorcy - i nie może być to twarz opluta i obryzgana pomyjami. Nie podcinamy gałęzi, na której wygodnie siedzimy

Sztuka sceniczna u swego zarania u nas-Słowian zrodziła się ze starych pieśni ludowych, z bajań i bylin wędrownego kuglarza-grajka-gęślarza-guślarza, ze śpiewanych - często na kilka głosów - i tańczonych korowodów, z puszczania wianków i skoków przez ogień w Noc Kupały, z ludowych po zapadłych wsiach prostych zabaw ulicznych w zapusty i w ostatki, z nagrobnych rytualnych "dziadów" i z jasełek z gwiazdorami, Śmiercią z Kosą i z Dzieciątkiem. Te odległe sprzed tysiąclecia pierwociny dla naszej kultury teatralnej są fundamentalne. Od tego właśnie ubogiego prostego theatrum w pasiaki i w grochy się nasza Scena Polska zaczęła. Teatr polski do nas przyszedł wcale nie z Chin, z Grecji czy z Francji. On się narodził tutaj!