Jeszcze dzisiaj wczesnym świtem,

przytuliłeś czule żonę ,

swoje dzieci całowałeś,

widząc myśli ich uśpione .

I wyszedłeś o poranku,

w tłumie głów rozlanym,

drążyć czarnej ziemi trzewia,

niczym kornik pazurami.

Zanurzony w świecie mroku.

w labiryncie korytarzy,

dziurze w ziemi tak głęboko,

cień widziałeś lśniąco szary.

A to przyszło cichym szeptem,

jadowitym skał pęknięciem,

światłem ognia szybko rosło

i wyssało życie w wietrze.

Chciałeś jeszcze chociaż chwilę

przetrwać, wbić się w ziemię ,

złapać oddech w kruczym pyle,

sił ostatkiem z krzykiem niemym.

Lecz upadłeś  w niebycie,

tym chodniku grobie wielu.

Krótką chwilę jeszcze widzisz,

słabe światło jak w tunelu.

I ponownie jak co rano,

tulisz żonę i swe dzieci.

Czujesz ciągle ich obecność,

duszą swoją co nie widzi.