Wzruszający tekst, pięknie skonstruowany i wyakcentowany.

Tak, piękny bardzo wiersz :)))

Serdecznie :)))

W domach spokojnej tęsknoty, gdzie tylu (nie)pełnosprawnych (patrz tytuły wiersza i cyklu), do każdej herbatki dodawano kiedyś brom - i nie sądzę, żeby to DZISIAJ - a mamy 2018 rok - wyglądało jakoś radykalnie inaczej=lepiej.

Występy gromadki tych piękniejszych i młodszych, okazjonalne dla każdego jak leci stokrotki - to ta sztampa znanych socjalnych instytucjonalnych zachowań, od których poza zimną obojętnością wieje jeszcze tylko dzikim mrozem...

O, tak: w domu tak spokojnej tęsknoty żyć nie umierać

W takiej scenerii po 20 latach pojawić się może w finale długo wyczekiwana matka.

Być może tylko w krainie snów