Straceni chłopcy

Pamiętam, że dawniej nie było pedałów. To wynalazek złej zmiany, która nastała po roku 1989 roku, ale teraz jest dobra zmiana i pedałów znowu nie będzie. Za to obelga „pedał” istniała chyba zawsze. Najstraszliwsza z możliwych i częsta. Zdarzało się, że padała i w moim kierunku. Musiałem reagować szybko – jak każdy,  który tę potwarz usłyszał. Celowałem w czubek nosa, najsilniej jak potrafiłem, tak by z pędzla lało się jak z rynny. Wówczas odzyskiwałem na chwilę utracony honor. I choć prawdę mówiąc nie rozumiałem z czego się bierze moc tej najstraszliwszej z obelg, to wiedziałem, że trzeba reagować natychmiast. Pierwszego pedała poznałem dopiero na studiach. Jednak nikt go nie wyzywał, nie bił, a nawet podawano mu rękę i zadawano się z nim, jak z normalnym człowiekiem. Już nieco wcześniej, z książek wiedziałem, że to też człowiek, ale myślałem, że inni tego nie wiedzą. I wtedy zrozumiałem, że ja ze straszliwej wiochy wychodzę. Splunąłem za siebie, tak jak splunę teraz na brunatnego raka w tym kraju.

Kiedy przychodzi ta myśl, pogrążasz się w studni. Znikają kolory, a pod twoimi stopami rozciąga się lepka otchłań. Jesteś śmieciem, zejdź im z oczu. Oni nie będą ciebie żałować, ale odbierzesz im pastwę. Poczują pustkę, kiedy następnego dnia nie przyjdziesz do szkoły. I kolejnego. Już nigdy więcej nie zobaczą pedzia, nie będą się śmiać. Czujesz jak świat się kurczy. Cały mieści się w twojej studni. I nie ma już nikogo, kto by cię z niej wyciągnął. Wyjdziesz do światła, które nazywa się upodleniem? Dla nich jest światło, a dla ciebie ciemność. Zejdź niżej, gdzie macki ciemności mają dla ciebie nienawiść do samego siebie, bo tylko tak się uwolnisz. Ciemność jest wolnością, a ból jest tylko przepustką. Zresztą wcale nie będzie bolało, nie bardziej niż obszar poza studnią.

Pewnie jeszcze nie wiesz, że najwięksi byli i są tacy jak ty. Zawsze się rodzili i zawsze rodzić się będą. Hadrian, Aleksander Macedoński, Leonardo da Vinci, Oskar Wilde, Edgar Hoover, Jarosław Iwaszkiewicz, Karol Szymanowski, Miron Białoszewski i tysiące innych.

Ale nawet, jeśli już wiesz, to bez znaczenia, bo twój świat, to twoja szkoła, odległość jaką musisz do niej codziennie pokonać. W drodze na Golgotę, ileż to już razy? Ile razy jeszcze zdołasz tam wejść i pozostać na szczycie? Odbierz im to przedstawienie!

Pewnie jeszcze nie wiesz, że są miejsca na tym świecie, gdzie jest inaczej. Zawsze były, ale ty urodziłeś się w złym miejscu i nic tego nie zmieni, więc weź ten kawałek metalu i kończ.

Studnia

I kiedy mi Bestia nóż do ręki wkłada bym,

gdy w śnie pogrążeni bezszelestnie się skradał,

ja z rąk go wypuszczam i oczy zamykam,

a On w twarz mi pluje i w ciemności znika.

I kiedy w ciemnym kącie jak zawsze się chowam,

bo wszystkie już dla mnie nie ważne są słowa;

chłodny kawałek metalu palcami ujmuję,

a gdy go do ciała przykładam nic już nie żałuję.

Osiem razy, raz przy razie:

za dzień pierwszy...

za dzień drugi...

za dzień trzeci...

za dzień czwarty...

za dzień piąty...

za dzień szósty...

za dzień siódmy...

i za ósmy - bym się nigdy nie obudził...

W mym oczekiwaniu pod kocem schowany,

by los mój dawno przesądzony stał się dokonany,

kąta najciemniejszego ze wszystkich wyglądam,

w którym nikt mnie nie znajdzie i nie będzie oglądał.

Raz przy razie. Osiem razy:

za dzień pierwszy, w którym ostrze.

za dzień drugi, w którym plwocin strugi.

za dzień trzeci - gdy się dławię.

za dzień czwarty - gdym już martwy prawie.

za dzień piąty - w którym gwoździe.

za dzień szósty, w którym bez nadziei trwałem.

za dzień siódmy, w którym wreszcie się poddałem.

i za ósmy - bym się nigdy nie obudził...

***

Zainspirował mnie kolejny przypadek czternastoletniego chłopca, który odebrał sobie życie, ale Studnia jest o wiele starsza. Ten chłopiec czeka u wrót piekła i kołacze, albowiem odebrał sobie życie dane przez Boga i nie może zaznać raju. Cokolwiek nie uczynił, my go w piekle nie chcemy, albowiem tylko piekło jest obiektywne. Tutaj mają wstęp tylko oprawcy.