To wiersz o słabym anonimowym jednostkowym podporządkowanym "ja", które w lustrze uczy się pod dyktat WSZYSTKICH sztuki gładkiego kontrolowanego uśmiechu i - w kontrapunkcie do tego zniewolonego, bez twarzy "ja" - wiersz o nieprzeliczonej masie, której NIKT nie wystawi żadnego kwitu, nie zbierze linii papilarnych ani nie porówna podpisu.

Groźny w swym przekazie mądry wiersz.

Pasuje mi tu Konrad cierpiący